Verslag van 1000 km fietsen editie 2011

Donderdagvoormiddag 2 juni: Mechelen – Damme

Om 5u15 vertrok ik samen met Chris om rond 6 uur 's morgens in Leest aan te komen, waar Leo ons vol enthousiasme al stond op te wachten.
Ik was blij dat ik met hem de eerste 125 km van Kom op tegen Kanker mocht rijden.
Toen we aankwamen op de startplaats in Mechelen, in gezelschap van Leo’s schoonbroer Luk, kon ik vaststellen dat alles prima georganiseerd was en dat Leo bij velen al een gekend figuur was.
Samen zijn wij ons startnummer gaan halen, hebben kennis gemaakt met andere fietsers en gebabbeld met enkele personen die Leo al kende van vorig jaar.
De zon scheen al van bij het vertrek en heeft ons van de hele dag niet verlaten. Dat maakte de rit des te aangenamer.
Ik vond het ook tof om eens mee te fietsen met oud-renners zoals Tom Steels en Ferdi Van Den Haute, die hun taak als begeleiders met veel sympathie volbracht hebben. Een babbeltje hier en daar en een duwtje links en rechts.
Voor mij was het ook iets nieuws om met professionele gemotoriseerde seingevers een fietstocht mee te maken. Ook zij hebben hun taak perfect uitgevoerd.
De bevoorrading in Wachtebeke (domein Puyenbroeck) was ideaal en het middagmaal in het stadhuis van Damme was prima. Daarna heb ik mijn startnummer (189) aan Jan doorgegeven die in de namiddag de terugweg naar Mechelen gereden heeft.
Tenslotte, Leo, moet Ik je bewonderen voor je inzet en je strijdlust tijdens de rit. Je reed niet enkel mee maar je bekommerde je ook om de zwakkere medefietsers in onze groep.

Afspraak volgend jaar.

Jempi

Donderdagnamiddag 2 juni: Damme – Mechelen, 130 km

Toen ik Leo 500 m na het vertrek al iemand van de medefietsers zag duwen, dacht ik: hij moet zich sparen want er komen nog 900 km. Leo is echter zo in superconditie dat hij niet teveel begaan is met zijn eigen inspanningen. Hij wil dat iedereen de eindmeet bereikt.
Er was tamelijk veel tegenwind en ik heb dan toch maar voorgesteld dat hij zich “rechts” moest houden. Misschien was het helemaal niet nodig maar hij heeft mijn raad toch maar opgevolgd.
De rit ging meestal over kleine wegen en langs pittoreske, weliswaar vlakke landschappen. De streek rond Sint-Martens-Latem inspireerde ons om het te hebben over “onze oude dag hier door te brengen”.
In Merelbeke stonden een 15-tal familieleden van Leo te supporteren. Zij hadden hun fietsknooppuntenroute gecombineerd met ons parcours. De professionele en efficiënte begeleiding en de perfecte bevoorrading droegen ons op vleugels naar Mechelen.
Wat een verrassing toen onze echtgenotes ons bij aankomst stonden op te wachten. Voor Leo nog een interview om de slogan Nidasjtere uit te leggen en om te verwijzen naar zijn ziekte. Daarna nog 7 km naar Leest waar Erik al aangekomen was om hem de volgende morgen te begeleiden.

Een mooie ervaring om dit te mogen meemaken.

Jan

Vrijdagvoormiddag 3 juni: Mechelen – Hasselt

Vooreerst nen dikke proficiat voor de toch niet te onderschatten prestatie. Ook jij leeft van die endorfines, blijkbaar. Ik heb er trouwens niet aan getwijfeld dat jij dat kon, ondanks...
Ik heb er echt van genoten om mee te rijden, pratend met verschillende "onbekende" meerijders want eenieder had wel een verhaal. Soms duwend bergop aan onze ouderdomsdeken van 72 jaar. Genietend van het mooie weer en landschap. Ook bewondering voor de organisatie en begeleiding onderweg. Dat was du jamais vu! Dikke pluim!
Ook een dikke pluim voor Sanne, onze gastvrouw, die ook mij als totaal onbekende bijna letterlijk in de watte legde! Plezant op die manier. Ook toffe kennismaking met "buurman" Jochen. Was zeer aangenaam.
Ik hoop da ik op die manier iets heb kunnen bijdragen om deze vreselijke ziekte eindelijk eens een halt toe te roepen. En dat dit op tijd gebeurt.

Bedankt Leo, Leeeo....

Eric

Vrijdagnamiddag 3 juni: Hasselt – Mechelen

Zoals sommigen wel weten, ben ik samen met mijn vrouw Carmen en ons zoontje Igor de nieuwe gasten in het hotel Coene gelegen in de Doylijkstraat te Itterbeek. Schitterende faciliteiten: vol pension, 3 slaapkamers, verwarmd zwembad en de bar is 24u op 24u open. Kostprijs 0€. Het enige dat de uitbaters vragen is dat de jassen aan de kapstok hangen en dan nog, echt streng zijn ze daar niet op. Waarom vertel ik u dit? De eigenaars van dit "hotel" zijn mijn ouders en met mijn papa Leo reed ik natuurlijk deze 125 km voor kom op tegen kanker.
Ik had de eer om de halve dagtocht van Hasselt naar Mechelen af te werken op vrijdag namiddag. 125 km op vlak parcours aan 24 km/uur moest een leuke uitstap worden. Zeker met het beloofde mooie weer. En het ging vlot daar achteraan in het peloton wat ruimschoots de gelegenheid gaf om met de medefietsers te praten of wat na te denken over het doel van deze hele operatie.
Eén van de redenen waarom ik zo graag wou meerijden is dezelfde waarom ik er naar uit zie om weer (even) bij mijn ouders in te trekken: even in het dagelijkse leven kruipen van mijn papa om wat beter aan te voelen hoe hij zijn ziekte en alles wat daar mee te maken heeft echt beleefd. Want je kan hem van alles vragen en over alles praten maar uiteindelijk toch niet echt weten wat er in hem omgaat omdat je dan probeert rationeel te analyseren wat je gehoord en gezien hebt. Ik wil eigenlijk een beetje voelen, aanvoelen wat er in hem omgaat en dat kan je enkel door bij hem te zijn en met alles bezig te zijn behalve met uitzaaiingen, tumoren, endocriene dinges, behandelingen en dergelijke.
Wel, wat heb ik gedurende die 125 km gevoeld? Energie, hoop, goesting en vreugde. En niet alleen bij papa, maar bij iedereen. We waren nog maar net gestart en ik hoorde papa een gesprek aanknopen met een andere fietser. "En waarom rijd jij mee?" vroeg papa. "Ah, ik heb nierkanker en ben begin dit jaar geopereerd" zei Ian. Daarop volgde een gesprek tussen de 2 "partners in crime" (dixit Leo). Geen gezaag, geen geklaag. Integendeel. Beiden beschouwden zich gelukzakken want door toeval werd de kanker vroegtijdig ontdekt. Het glas is halfvol of het is halfleeg en voor papa en zijn kompaan blijkt het halfvol te zijn. Het levensmotto dat iedereen wel placht te verkondigen maar wat toch niet evident is wanneer je weet dat ergens in je lichaam zaken gebeuren die je niet onder controle hebt en die niet bepaald goedaardige intenties hebben.
Wel, ik hou het glas van mijn papa goed in het oog. Als het ooit half leeg dreigt te geraken gieten we het gewoon vol. En ik hoop dat het met de hele "kom op tegen kanker 4-daagse" weer helemaal vol is. Ik heb het zondagavond zelfs zien overlopen op de Grote Markt van Mechelen. Leeg geraken zal het nooit. Het glas is te groot en we zijn met teveel en te dichtbij om bij te vullen.

Papa ik zie je graag!

Tom

Zaterdagvoormiddag 4 juni: Mechelen – Damme

Om 7 uuur mag ik met Leo en 45 kompanen de 3-de dag van het programma starten. Onder begeleiding van zwaantjes trekken we vanuit Mechelen richting Zemst. Onze eindbestemming 127 km verderop is Oudenaarde.
De sfeer zat goed, er werd ons een warme dag beloofd en dat werd het ook. Zwetend en zwoegend mochten we de heuvels trotseren, aangemoedigd door tal van omstaanders die met hun 'dank u' je nog eens herinneren aan de echte reden waarom we vandaag meerijden :helpen  kanker bestrijden .
In Leo's thuishaven Itterbeek had Lut voor een verrassing gezorgd .Een groot spandoek  met zijn naam sierde de straat. Tal van familieleden en vrienden kwamen hem een hart onder de riem steken .Tranen vloeiden, tranen van geluk, tranen die moed geven, die zeggen  'je staat er niet alleen voor'  .We hielden even halt maar veel tijd was er niet want om het tempo van 24 km/u te kunnen volhouden, diende je zelfs bij pech in de volgwagen te kruipen om daarin je herstelling uit te voeren en nadien je weg te vervolgen.
Rond 12.35 u  bereikten we onze eindbestemming Oudenaarde. Leo was dan halfweg .Hier mocht ik de fakkel doorgeven aan Willy die samen met Leo de terugweg kon aanvangen.
Het was voor mij een zeer bewogen dag ,vol emoties. Zoveel mensen verenigd ondanks  of net door die vreselijke ziekte. Het was  er eentje die me mijn hele leven zal bijblijven.

Bedankt Leo dat ik dit met jou heb mogen beleven.

Groetjes, Jef

Zaterdagnamiddag 4 juni: Damme – Mechelen

Zaterdagmiddag, na wat fileleed, kwam ik meer dan op tijd aan in Oudenaarde om Jef af te lossen. De organisatie was alvast prima. Er hoefde niet gezocht te worden, alles was perfect aangegeven. Ik kon direct aanschuiven om mijn polsbandje af te halen en daarna iets te eten. De sfeer was op en top: vriendelijk, gemoedelijk, behulpzaam.
De rit was vrij vlak en onderweg stonden overal supporters met spandoeken. Wij werden voortdurend aangemoedigd en bedankt. De deelnemers die het onderweg wat moeilijk hadden werden geholpen met een duwtje, een drankje en een aanmoediging, waarbij Leo zich niet onbetuigd liet. Tijdens de rit werd veel gepraat over de ziekte die alle deelnemers verbindt. Ieder had zijn verhaal en ik werd ook door Leo gebrieft over zijn lotgenoten. Leo zelf leek wel aan zijn eerste kilometers bezig te zijn, zo vlot en opgewerkt werkte hij deze rit af. Tijdens de laatste bevoorrading was hij zo druk aan het praten met zijn metgezellen dat hij zijn drinkbussen vergat.
De aankomst in Mechelen gebeurde in een uitgelaten sfeer. Leo werd direct na de aankomst geïnterviewd. Het leek wel de arrivé van een rit van de Ronde van Frankrijk. En weer viel de gemoedelijkheid en het medeleven van deelnemers, organisatoren en sympathisanten op. Ik kon niet anders dan denken dat het in de wereld toch niet zo slecht gaat. Als het erop aankomt is er heel veel solidariteit en samenhorigheid.

Willy

Zondagvoormiddag 5 juni: Mechelen - Turnhout

Ik was door Leo uitgenodigd om samen met hem deel te nemen aan de “100km van kom op tegen kanker” de zondagvoormiddag voor een rit van 125 km van Mechelen naar Turnhout.
Leo had voor aangepaste truitjes gezorgd en ik had het voordeel dat de gekozen kleur mij deed stralen. Maar de weersomstandigheden hebben ervoor gezorgd dat niemand dat kon zien.
’s Morgens opstaan om 4 uur. Mij klaarmaken. Vlug nog wat reservekleding en een goede regenjas in mijn rugzak steken want het weer zag er niet te best uit.
Vertrokken om 5 uur en zonder problemen aangekomen op het logeeradres van Leo. Bezorgd als hij was, had hij zijn fiets buiten klaargezet om mij het zoeken te vergemakkelijken. Lief hé. Nog even een babbeltje slaan en we waren klaar om te vertrekken.
Om 6 uur vertrokken we in onze prachtige outfit naar Mechelen maar na een 300-tal meters gereden te hebben, begon het te regenen en moesten wij stoppen om onze regenkledij aan te trekken. Ik heb daarmee dan ook gans de weg moeten fietsen.
Ik moest vaststellen dat Leo – na reeds 750km gereden te hebben – nog steeds één brok energie was en dat er van vermoeidheid geen sprake was. Hij vertelde alles wat hij reeds had meegemaakt en dat het voor hem tot dan een prachtige ervaring was. Volgens hem was de organisatie uitstekend en  niet te vergelijken  met deze  van vorig jaar en ook het gezelschap was zeer aangenaam geweest.
Leo deed het nodige om mij in te schrijven en voor te stellen aan zijn nieuwe vrienden want Leo was reeds een gekende persoonlijkheid in de groep van de moedige 1.000 km fietsers.
Door de felle regen moest iedereen schuilen in de opgezette inschrijvingstenten
Om 7 uur werd opgeroepen om ons klaar te zetten voor het vertrek en wij namen onze positie in helemaal achteraan en weg waren we in de kletsende regen. Maar niet getreurd, de stemming was goed.
Langs de weg werden we regelmatig aangemoedigd en Leo had telkens een compliment of wederwoord voor de fans.
Gedurende de tocht, die overigens heel vlak was, fietsten wij door de chique wijken van Brasschaat met kleine kastelen. Huizen kon je het moeilijk noemen. Hier stonden geen fans en was alles muisstil.
Gedurende de regenvolle tocht was de stemming heel gemoedelijk en heb ik met andere deelnemers aangename gesprekken kunnen voeren.
Voor we aan de 1ste stopplaats waren hadden de deelnemers in plaats van 1 plasstop er al 3 à 4 opzitten. De vele vrouwtjes bleven op hun  honger zitten. Gelukkig had ik iets dergelijks voorzien en niet te veel gedronken.
Op de stopplaats  in de Kalmthoutse heide waren er  wel voorzieningen voor de dames. Gelukkig!
Vandaar ging de platte tocht verder en we werden goed geïnformeerd door de passagier van de wagen met de bagage die juist achter ons reed en waarmee Leo al een goed contact had.
De laatste 20 km was het opgehouden met regenen en kwamen we met de zon in Turnhout aan.
In Turnhout stond Lut in de menigte reeds op ons te wachten. Lut was zo goed om mij te tonen waar haar wagen stond want het was niet vanzelfsprekend deze te vinden.
Na het eten ben ik dan voldaan en tevreden huiswaarts gekeerd en ‘s avonds zijn wij, met  Jef en Josée, Jan en  Micheline, Willy en Marleen, onze Leo en Lut aan de aankomst gaan verwelkomen.
We waren natuurlijk niet de enige want de ganse familie van Leo en Lut was ook tegenwoordig en kleinzoon Boris was wild enthousiast als hij zijn grootouders zag. En toeteren dat hij kon.
Alles bij elkaar was het voor mij een fijne, toffe dag. Niettegenstaande de regen.

Bedankt Leo voor deze dag.

Jacqueline

Zondagnamiddag 5 juni:  Turnhout – Mechelen

Zondag was vrouwendag voor de tweede ploeg van Nidasjtere! Na Jacqueline, die van Mechelen naar Turnhout reed, was het eindelijk mijn beurt om als achtste lid van de ploeg met Leo mee te rijden!
Lichtjes zenuwachtig was ik goed op tijd naar Turnhout vertrokken. Gelukkig, want ik vond uiteindelijk het allerlaatste plekje op de parking!
Op de stopplaats was het erg druk, twee groepen waren al aangekomen. Fietsers, supporters en helpers wriemelden als mieren door elkaar. Maar de organisatie was zeer goed. Al snel was ik aangemeld. Oei, slecht nieuws, er was een valpartij geweest in de groep van de 27 km /uur! Mijn eerste reactie was opluchting dat het niet in Leo en Jacqueline hun ploeg was. De fietsers hadden ferme regenbuien moeten trotseren, altijd gevaarlijk!
En daar waren ze! Onder luid applaus kwam de laatste groep fietsers aangereden, een kippenvelmoment ... . Heel ontspannen kwamen ze achteraan in het grote peleton toe. Leo had toen 875 km achter zijn kiezen, Jacqueline 125 km. En het was ze niet aan te zien!
Jacqueline reed met onze auto naar huis en liet ons beiden gezellig genieten van een pastaschotel.
En hop, daar was het mijn beurt om mee te fietsen... . Het werd een echt fantastische ervaring! Op sportief vlak viel het heel goed mee, het parkoers was vlak, de groep zoog je mee en nergens moesten we voor stoppen of uitkijken! Een ongelofelijke luxe, gewoon de benen ronddraaien! Maar het waren vooral de gesprekken met de fietsers naast me die zijn bijgebleven. Velen kenden Leo zijn verhaal en vertelden ook dat van hen. Er waren droevige maar ook heel hoopvolle getuigenissen, waarin vooral de vechtlust het belangrijkste was! Het gaf Leo en mezelf vleugels, niet alleen voor de tocht, maar ook voor later... .
Naarmate Mechelen naderde werden het tiental fietsers die 1000 km reden uit het peloton geplukt en vooraan geplaatst. De anderen lieten respectvol een paar meter afstand. Met een dikke krop in de keel kwamen we onder luid gejuich aan op de Grote Markt van Mechelen. In de lange erehaag ontdekten we tot onze verrassing onze kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden en fietsers van onze tweede ploeg Nidasjtere. Het was overweldigend! Vooral voor Leo was dat een fantastisch en emotioneel moment. Hij voelde zich leeg gefietst maar tegelijk vol geladen met al die steun en vriendschap.
Op het podium komen was de laatste prestatie van de 1000 km,. Een laatste interview,. En dan het applaus in ontvangst nemen. Igor en Boris gingen toeterend uit hun dak voor hun dappere opa Leo.
De afsluiter van de vierdaagse mocht er zijn; een lekkere paardenbiefstuk eten van 500gr of van 300gr met  medefietsers, familie en vrienden. En als dessert een hele serie “voil moppen” van Wim, de uitbater. Iedereen lag plat van ’t lachen...

Woorden schieten hier tekort, een simpel “dank u wel” aan iedereen , blijft over!!

Lut