Paasmaandag 9 april, 7.30 ’s morgens

20 4-cyclers en 8 fietsers staan vertrekkensklaar aan het MPI Lennik/Schepdaal.
Frank heeft regen voorspeld dus heeft iedereen een indrukwekkende voorraad reservekledij mee – de volgwagen lijkt wel een kruising tussen een ophaalwagen van spullenhulp en een reuzenpicknickmand.
Om 8u stipt vertrekken we en krijgen we ter plekke meteen het eerste hellinkje te verwerken, even hergroeperen net buiten het domein van het MPI en weg zijn we voor een vlakke(??) rit Schepdaal – Wetteren en terug.
Het is droog, de wind maakt het ons niet moeilijk en met gezwinde tred - althans als het bergaf is of plat – rijden we richting Haaltert, onze eerste stopplaats. Een schuchter zonnestraaltje komt vanachter een wolk piepen, zou Frank zich vergist hebben?
Leo rijdt in de eerste “kar” en geeft het tempo aan – misschien wat langzaam vindt (ten onrechte) hier en daar een ongeoefende maar overenthousiaste deelnemer….
In Haaltert grijpt iedereen meteen naar de knapzak en na een deugddoend natje en droogje rijden we verder.
Twee 4-cycles hebben een dubbele bemanning en wisselen bij iedere stopplaats: fietsen/4-cyclen , drie 4-cycles rijden de 80 km met één enkele ploeg.
Wie dacht dat het traject Haaltert – Wetteren plat was komt bedrogen uit. Zijn het niet de hellingen van het Pajottenland, ze zijn zeker niet te onderschatten en het verraderlijk vals-platte traject laat zich wel wat voelen in de benen.
Opluchting te over als in Wetteren de kinesiste van onze ploeg zich vakkundig over pijnlijke knieën buigt!
Frank heeft zich niet vergist…Na een deugddoende middagpauze vertrekken we onder een malse regen richting Aalst.
Een volle maag, een hagelnieuwe dijk naast de Schelde, een plat parcours, ondanks de regendruppels zit de stemming er terug in!
Aalst in de regen. Binnen zitten om even uit te rusten zal deugd doen! De fanclubs van verschillende deelnemers hebben al een café ingepalmd en doen ons enthousiast teken.
‘t Is er best gezellig en we zouden nog wel wat willen blijven zitten, maar we moeten nog terug in Schepdaal geraken.
De weergoden willen ons voldoende zuurstof bezorgen om de het laatste, heuvelachtige deel van onze tocht af te leggen en laten het regenen en waaien dat het een lieve lust is (nou ja…).
We ploegen en zwoegen bergopwaarts met wind en regen pal op kop.
Leo rijdt in de eerste “kar” en geeft het tempo aan – toch wel wat snel kermen (ten onrechte) onze pijnlijke ruggen en benen…
Gelukkig zijn er lieve escortefietsers die ons geregeld een duwtje in de rug geven en ons helpen de venijnigste hellingen te overwinnen.

19.00u: een groep vermoeide, natte maar heel tevreden 4-cyclers en fietsers bereikt het eindpunt.
Oef! We hebben het gehaald!
Ons rest alleen nog een dikke pluim te geven voor de puike organisatie en vooral, vooral onze gulle sponsors te bedanken omdat zij door hun bijdrage het verschil kunnen maken voor zoveel kankerpatiënten.

Dominiek

Zondag 15 april 2012

‘s Zondags om 6u45 opstaan. Niet echt mijn gewoonte. Maar ja, met Reindert, Jan en Jef afgesproken om mee doen aan de 4-cycling voor Kom op tegen Kanker. Dus we gaan ervoor.
Van anderen die ons voorgingen hebben we gehoord dat het koud kan zijn. Bovendien was het minder dan 5°C. 3 laagjes voorzien, handschoenen/mutsen en extra kleren ingepakt.
In Levenslust aangekomen merken we dat we veel van de andere deelnemers kennen. Dat belooft.
De eerste minuten op de 4-cycle is het meteen duidelijk, dit is iets serieus. We zijn ermee weg, eerste bergop fris naar boven. De man van Els, broers en kinderen waren ook present en hadden een radio mee. De sfeer zat er direct in. Langs mooie wegen gaan we richting Bornem. Langs dorpjes die ik enkel van naam ken. Zo traag bewegen heeft zijn voordelen, de politieke analyses van mijn medefietsers krijg ik er gratis bij.
Elke rustperiode wordt geapprecieerd. Na de middagstop rijden we een hele tijd langs de Schelde. Prachtig zicht. En maar trappen.
Het moet gezegd dat zo doorfietsen met z'n vieren op 1 rijtuig een heel intieme sfeer creëert. Je krijgt de kans om eens bij te praten, ook wat langer bij iets te blijven staan. Kortom, leuke gesprekken.
Gaandeweg besef ik dat we met iets bijzonders bezig zijn. Allemaal positieve mensen die de kracht uit hun benen trappen voor een bijzonder doel, binnen een heel bijzondere organisatie.
Als het na 60km echt pijn begon te doen – loopbenen zijn duidelijk niet gewend om te fietsen – kan enkel het idee dat je je voor iets goeds inzet mij de nodige energie geven om “door te trappen”.
Ik moet Leo bedanken, die dag heb ik veel geleerd over het feit dat je niet bij de pakken mag blijven zitten als het tegenzit.
De afsluiter op zondagavond mocht een beetje warmer geweest zijn, maar daar kon niemand wat aan doen. Leuk om zoveel mensen te zien die de organisatie een warm hart toedragen.
Ik heb er een hele warme herinnering aan overgehouden, de spierpijn ‘s anderendaags neem ik er graag bij.
Lut en Leo, bedankt voor de leuke dag. Succes met de 1000km!

Yann